Als je nadenkt over de gebouwde omgeving en de rol die ieder in het creëren hiervan heeft, ben je op zoek naar je eigen plaats en voel je de wens, de passie of nog mooier de ambitie, architectuur te zien als een verovering op de leegte. Architectuur zegt iets over de samenleving waar het in staat. Architectuur moet meer zijn dan alleen maar een gelaat geven aan de ruimte.

Deze gedachte is geboren uit een, wellicht naïef, gevoel van verantwoordelijkheid. De schoonheid van het samen werken met een groep van mensen, die met eenzelfde gedrevenheid voelen, dat een bijdrage geleverd kan worden aan de samenleving. Een bijdrage die een spiegel zou kunnen zijn van de tijd waarin wij leven. Een schitterend complex van belangen, dat wij als Nederlanders altijd weten te verbinden tot een geheel. Identiteit geplaatst in een context.

Het is een voorrecht steeds in dit spanningsveld te mogen werken. Het is mooi te weten dat velen dit ook zo ervaren.

Eindhoven heeft, net als vele steden, verborgen schatten. Een stad of een samenleving, dient zich open te stellen voor dit palet van verschillende identiteiten en hierbij ruimte te geven aan endogene groei.

Door de ontwikkelingen van binnenuit, hebben wij “De Bergen” in Eindhoven gekregen. Strijp-S is een groot genoegen en wordt alleen maar beter. De Woenselse Markt en omgeving met het prerogatief van de fietser, is een feest.

Het gebied van Philips Lighting, beter bekend als het Emmasingelkwadrant, wordt nu onder leiding van het bureau West 8, door Adriaan Geuze en zijn team, als supervisor aangepakt. Met de huidige ontwikkeling van Foolen en Reijs als katalysator hiervan. Er liggen hierdoor kansen voor een prachtige omgeving en het is mijn overtuiging dat dit ook gaat gebeuren. Een “Hidden Gem” wordt hier geboren. Een samenhang wordt gerealiseerd, die uitstijgt boven de individuele gebouwen. Een samenstel in balans. Een nieuwe laag wordt toegevoegd aan de groeiende stad. Een invulling dient immers een respect uit te dragen naar zijn toekomstige gebruikers. Het moet een ruimte bieden aan de groei van het individu. Een bron van inspiratie willen zijn.

Echter naast een verovering op de leegte, kan architectuur ook een trieste bevestiging van die leegte zijn. Een soort van verontschuldiging naar de toekomst: er is of was niets meer dan dit. Een feest zonder diepte. Iconen zonder fundament. Een schreeuw van een stervende gorilla van wie de laatste borstroffel nauwelijks meer wordt gehoord. De buitenwijken van Parijs staan er vol mee. De pruillipjes van de meisjes op zoek naar een knipoog van Marilyn Monroe op Facebook. Iemand die op zoek is, is eigenlijk wel mooi, maar de repetitie is uiterst vermoeiend. “Doorgedraaide onzin”.

Zaandam is mooi… in Zaandam. Eindhoven heeft recht op iconen op de juiste plaats. Van de Blob zijn wij uiteindelijk gaan houden omdat de context waar het in staat steeds sterker wordt. (Als de eerste voetganger getroffen gaat worden door het van het dak afschuivend sneeuw of ijs in de afnemende winter, zal dat gevoel snel kunnen omdraaien. Dit gebouw duldt namelijk niemand in zijn omgeving…)

Een zoektocht met een beperkte uitkomst is een reis van een blinde. Hadden wij maar de tastzin van iemand die niet ziet. Maar dat is niet zo. Wij moeten dus meer kunnen. Wij moeten verder reiken dan de kleurrijke flits op het netvlies van Facebook. Meer willen maken dan verdrietige Facebook-architectuur. Schoonheid is een leesbaar verhaal; gehoord door de oren die willen horen.